اشعار

هر کجا حـرف شما آمد سعـادت دیـده‌ایم           ما چه رحمت‌هایی از آقای رحمت دیده‌ایم

بیشتر نام تو روی بچه‌های ماست چون           بیـشتر از هر کسی از تو محبت دیـده‌ایم

شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود            امـواج مـد واقـعـه تـا مـاه رفـتـه بـود

هر یوسفی که پیرهنی از کمال داشت            با طعن گرگِ حادثه در چاه رفته بود

آقا اگـر به بـزم تو مـهـمـان نمی‌شـدیم            اینگونه عاشقانه غـزلخـوان نمی‌شدیم
حـتـی اگـر مـحـبّـت بـی‌حـدِّ تـو نـبـود            سوگند برخودت که مسلمان نمی‌شدیم

بر بـاد داده عـاشـقی خـاکـستـرم را            وقتی تو را دیـدم زدم قـیدِ سـرم را

ایل و تبارم عـاشـق ایـل و تـبـارت            نذر ِتو کردم والـدین و هـمـسرم را

ای عرش زمین بوست ای چرخ زمین گیرت            ای دست قضا دائم در پـنجۀ تقـدیـرت

هم پای رُسُل بسته در حلقه زنجـیرت            هم قلب ملک روشن در مکتب تنویرت

ای وحی، تو را همیشه پژواک           وی روح طهارت! از گنه پاک!

بــا آمــدنـت ســرود هــسـتــی           صد دفـتر پُر غـزل طرب ناک

عشق تو در سینه ما از ازل دیرین تر است            این مدال مهر از خورشید هم زرین تر است

میشوم فرهاد و بر کوه غزل حک می کنم            شور تو در شعرهایم از عسل شیرین تر است

او را که جهان گمشده در حلقۀ میمش            جبریل کند فخر که بودست ندیمش

زانوزده پیشش ادب و مهر و کرامت            تا درس بیامـوزند از خُـلق کریمش

زیـبا شده است گر که گـلزار حیات            پیچـیـده اگر دوباره عـطـر حـسنات

نیکوست در این مکتب زیبایی و نور            تـسلیـم شدن به امـر حق با صلوات

شعر اگر از تو نگوید همه عصیان باشد            زنـده در گـور غـزلهـای فـراوان بـاشد

نظم افلاک سراسیمه به هم خواهد ریخت            نکند زلف تو یک وقـت پـریـشان باشد

گـل نكند جلوه در جوار محمد            رونق گل مى ‏برد، عُذار محمد

گل شود افسرده از خزان ولیكن            نیست ‏خزان از پىِ بهار محمد

لطافت موج می‌زد در صدایت            كه دل بُرد از خـدا هم ربنایت

خـدا خـلـقـت نمود و عاشـقـانه            دمی زُل زد به برق چشم هایت

مـاه فـرو مـانـد از جـمـال محـمد            سـرو نـبـاشـد به اعـتـدال مـحـمد

قدر فلک را کمال و منزلتی نیست            در نـظـر قـدر بـا کـمـال مـحـمـد

ای منـتـهـای خـلـقـتِ عـالـم، از ابتدا            مــنــظـورِ آفــریــنـشِ آدم، از ابــتـدا

تنهـا تویی که مقـصدِ غـاییّ خـلـقـتی            بـر پـا از بـرایِ تـو عـالـم، از ابـتــدا

گلدسته های عـرش به نام محـمد است            تنهـا خـدای عـرش، امـام محمد است

آنـقـدر دلـربـاست که بـال فـرشتـه هـا            هـمـواره صیـد دائـم دام مـحـمـد است

تو نـازنین دو عـالـم فـرشتـه یا بشری            ستـاره ای به زمیـن، آفـتـاب یا قـمـری

به خوبی همه خـوبـان روزگـار قـسـم            که هر چه خوب کنم وصف تو، تو خوب تری

ای آفـتـابِ چـهـرۀ تـو رشـکِ آفـتـاب            داری به رخ ز نـور الهی همی نقاب

ای ماورای عقل بشر قـدر و شأن تو            ای در مقام و مرتبه،"لولاک" را خطاب

ای حق نـیـافـریـده کـسی را مـثـال تو            خورشید جلوه ایست ز نـور جـمال تو

ای محـرم حـریـم خـداونـد ذو الجلال            ای عقل مانده مات ز جاه و جـلال تو

اى خـواجـه عالم همه عـالم به فـدایت           چون كرده خـدا، خلـقت عالم ز برایت

ذات تو بود عـلّـت و عالم همه معلول           در حـقّ تو لـولاك از آن گـفته خدایت

خلقِ جـهـان محو نـور روى محـمد           شـیـفـتــۀ سـیــرت نـكــوى مـحـمــد

دیـده گـرش صد هـزار بار بـبـیـنـد           سیر نـخـواهـد شدن ز روى محـمد